یاس فلسفی

از آزمایشگاه که بیرون آمدیم ، هنوز داشت دنبالمان می آمد
چند وقتی بود که سر کلاس نگاهمان که بهم می افتاد ، برق علاقه ای در چشمانشان می درخشید اما لابد او هم فهمیده بود بنده از آنهایی نیستم که پا پیش بگذارم!
رسیدیم تجریش که بالاخره با دوستش آمد جلو و سر و صحبت را باز کرد ، بالاخره باور کرد که بنده تنها پسری هستم که می تواند تلفن نداشته باشد!!! شماره تلفنش را که یادداشت کردم راهی شد اما چشمتان روز بد نبیند پایش گیر کرد به جدول بلند میدان تجریش و پخش شد کف خیابان.
بنده و دوستش سعی می کردیم که بلندش کنیم ولی او دیگر تمایلی به بلند شدن نداشت ، ولو شده بود زمین و مدام با صدای بلند می گفت:"خدای من ! آخه چرا من ؟! چرا حالا؟!"